Interview met... Joshua Janse.

Laksheid en beperkte betrokkenheid braken Janse op.

Joshua Janse nam afgelopen week na ongeveer 11 maanden in dienst te zijn geweest van Assyriska afscheid van de club. Het besluit was door het bestuur genomen en volgens hen was dat vooral gebaseerd op de slechte prestaties van de laatste weken. Janse zelf vond dat er meer speelde: ‘’Ik werd na een tijdje niet meer serieus genomen’’.

 

Laten we beginnen bij het begin. U kwam in januari naar Assyriska nadat u bij GAIS zelf uw biezen had gepakt. Wat sprak u aan aan dit avontuur?

Bij GAIS had ik het plezier in het coachen van een team natuurlijk een beetje verloren. De verwachtingen waren zeer hoog en na elk verlies werd de eindverantwoordelijke, ik dus als coach, op de pijnbank gelegd. Bovendien was er sprake van een slechte verstandhouding tussen technisch directeur Jörgensen en ik. Dan moet je toch kiezen voor jezelf en daarom besloot ik GAIS te verlaten. Snel weer ergens anders beginnen was niet het hoofddoel, maar toen Assyriska kwam begon het toch wel weer te kriebelen. Op dat moment stond Assyriska 13^de in de Superettan en het sprak me aan om te proberen met beperkte middelen toch iets moois neer te zetten. Natuurlijk was het even overschakelen na GAIS, maar desondanks was ik snel gewend. Bovendien merkte ik dat er meer mogelijk was dan bij een modale Superettan club. Er was nog best wat te besteden ook en de kwaliteit van de spelersgroep viel niet tegen. Ik geloofde echt in het opbouwen van iets moois met deze club.

 

Nu, nog geen jaar later, mogen we toch wel de conclusie trekken dat u – ondanks dat u vooraf nog positief gestemd was over de kansen van Assyriska – gefaald hebt bij deze club.

Helaas is dat een feit. Ik kan dat niet ontkrachten omdat ik zelf ook inzag dat het een steeds moeilijker project werd. In de competitiestop gingen veel spelers weg en het voetbal werd er niet beter op. Ik werd ontslagen toen Assyriska laatste stond, zo laag hadden we nog niet gestaan en het doet me pijn te zien dat aan die ranking nog geen verandering is gekomen.

 

Ja, doet het u oprecht pijn dat Assyriska nu moet vechten tegen bestaansrecht in het profvoetbal? Want het bestuur verweet u beperkte betrokkenheid.

Dat verwijt heb ik inderdaad vaker via de media gehoord maar ik kan daar verder weinig mee. Het bestuur had daar in mijn tijd van functioneren mee naar buiten moeten komen en dat hebben ze nooit gedaan. Probleem was misschien dat ik geen echte clubman was. Ik kwam niet uit de groep die Assyriska een warm hard toedraagt maar ben wel van deze club gaan houden en heb altijd geprobeerd me 100% in te zetten voor deze club. Bovendien moet niet vergeten worden dat de omstandigheden niet altijd makkelijk waren. Veel bestuurders spreken alleen Aramees en aangezien ik die taal niet machtig ben was communiceren gewoon kortweg moeilijk. Engels werd slechts gebrekkig gesproken en ook binnen de spelersgroep waren er jongens die moeite hadden over te schakelen van het Aramees naar het Engels. Daarom voelde ik me soms ook niet helemaal begrepen en het irriteerde me soms dat er door een paar spelers terwijl ik iets in het Engels probeerde te verwoorden, er gewoon Aramees doorheen gepraat werd. Dat is ook een vorm van fatsoen en dat miste ik soms gewoon. Het klinkt misschien raar maar ik vond de club als geheel soms echt een beetje een klikje was. Het is toch een aparte cultuur waar je als buitenstaander instapt. Misschien heb ik me daar destijds ook in vergist. Nu kan ik zeggen dat het niet zo makkelijk is om van buitenaf in die wereld te stappen. Je moet echt weten wat je wil want anders is het moeilijk werken.

 

Ontbrak er dat bij u ook aan: een bepaald doel?

Ik wilde graag met deze club meedraaien in de middenmoot en dat doel was door het bestuur ook bevestigd. Wel moet ik zeggen dat ik vanuit het bestuur ook weinig taken of doelen opgelegd kreeg. Soms stond er een vergadering gepland tussen technische staf en bestuur maar wist men tevoren vaak nooit wat er besproken ging worden. Eenmaal om de tafel werd de dagelijkse gang van zaken aangehaald maar daar bleef het dan ook wel bij. Eigenlijk enorm jammer natuurlijk want als je als clubbestuur en trainer een bepaald streven hebt, niet alleen gekeken naar de ranglijst, maar ook om de club verder te ontwikkelen dan kom je ergens. Nu hing het allemaal maar een beetje met los zand aan elkaar maar een bepaalde beleidsvorm werd niet gevoerd.

 

In hoeverre was er een oorzakelijk verband tussen de leegroof in de competitiestop en de magere resultaten nadien?

Die leegroof speelde natuurlijk nadien wel parten en tijdens de competitiestop is er tussen club en trainer ook niet duidelijk gecommuniceerd over hoe verder na de transferperiode. Ik wist natuurlijk welke spelers vetrokken, maar hoe dat opgevangen werd is me nooit verteld. Toen de competitie weer aanving kreeg ik van het bestuur een draai om me oren. Ik zou laks gehandeld hebben op de transfermarkt en geen vervangers hebben gehaald. En dat terwijl toen ik aantrad besloten was dat het transferbeleid in handen lag van het bestuur. Kortom: weer een typisch gevalletje van slechte onderlinge verstandhouding waardoor je de rest van het seizoen met hangen en wurgen moet zien door te komen. Want zo was het natuurlijk wel. Er werden nog snel wat spelers op amateurbasis en uit de jeugd geplukt maar daar bleef het bij. Niet dat er anders zo veel geld was geweest voor spelers maar dan kun je in ieder geval nog wat opvangen tegen betaling van transfersommen. Dat was nu niet, en met alle respect, maar veel van de huidige spelers voldoen gewoon niet aan Superettan- niveau. Vandaar ook dat de club het nu zo moeilijk heeft.

 

Reza Mehender, Ruhi Abelegessy en Ohrgan Berta zijn dus niet geschikt?

Wie wel en niet geschikt zijn daar laat ik me niet over uit en dat is ook helemaal niet relevant. Het gaat erom dat het geheel van de spelersgroep gewoon minder is dan directe opponenten, terwijl dat juist de clubs zijn waar je van moet winnen om met het hoofd boven water te blijven.

 

Heeft u de moed dan niet te snel opgegeven toen u hoorde dat Xhevdet Llumnica en Latakia Mukharam vertrokken? Want dat waren toch de spelers waar Assyriska voor de competitiestop vooral op teerde.

Ik heb de moed nooit opgegeven anders had ik zelf al wel eerder de eer aan mezelf gehouden en was ik opgestapt. Nee, ik ben altijd in de spelersgroep blijven geloven, maar blijkbaar vond het bestuur het tijd voor iemand anders. Bovendien vind ik niet dat je alle wedstrijden die voor de competitiestop gewonnen zijn mag vertalen naar goed werk van alleen Llumnica en Mukharam. Natuurlijk waren zij belangrijk, maar winnen doe je als team. Een club leiden ook en daar ontbrak het op een gegeven moment aan.

 

Wat bedoelt u met die laatste zin?

Nou, dat er geen chemie was tussen de technische staf en het bestuur van de club. Ik stond als individu los van de rest van de betrokkenen. Voelde me soms zelfs niet serieus genomen.

 

Niet serieus genomen?

Ja, ik heb momenten gehad dat ik dacht: wat doe ik hier? Waarom ben ik zo gek? Maar uiteindelijk werk je toch voor zo’n club om iets neer te zetten. Ik heb het lang gedaan voor de supporters, maar intern was het nooit echt een feestje, geloof me maar ook.

 

En toen lieten ook de supporters u vallen?

Dat weet ik niet, ik heb het ze niet allemaal gevraagd. Maar feit is wel dat supporters natuurlijk gaan morren wanneer de resultaten tegen zitten. Dan wordt er altijd als eerst gewezen naar de trainer. Dus waarschijnlijk hebben zij mij uiteindelijk ook minder gemogen.

 

Hoe moet het nu verder met Assyriska?

Dat weet ik niet. Ik maak geen deel meer uit van de organisatie, maar hoop van harte dat ze ergens de energie en passie vandaan halen om de weg naar boven weer te vinden. Naar mijn mening is het nu zaak om te kijken wat de voorbije periode fout is gegaan, dat op een rijtje te zetten en opnieuw te beginnen. Gewoon met een schone lei, dan moet je uiteindelijk weer ergens licht aan het einde van de tunnel zien. Ik weet het, het is een cliché, maar anders dan dit zou ik het ook niet weten.