Chema Perkamenti: brieven uit Lissabon.
Chema Perkamenti is 19 jaar oud als zijn vader een telefoontje krijgt uit het buitenland. De jong spits, dan nog uitkomend voor Jong Sporting Lissabon, zit in de woonkamer van zijn ouderlijk huis en vraagt aan zijn pa wie het is. ‘Chema, Chema, rustig jongen’, roept zijn vader. Hij hangt op, kijkt zijn zoon aan en zegt: ‘Chema, jongen van me, je gaat naar Degerfors!’ ‘Degerfors?’, antwoord Perkamenti junior vragend. ‘Ik dacht dat Benfica geïnteresseerd was’, gaat hij door. ‘Degerfors is een mooie stap voor jou, m’n jongen. In Zweden zijn veel Portugezen doorgebroken, het is een kweekvijver voor talent’, weet vader zijn zoon te overtuigen.
Nog geen tien uur later zitten vader en zoon in het vliegveld naar het stadje met nog geen 8.000 inwoners. ‘Het is een beslissing van ons beiden’, bleef pa herhalen tegenover de media die vroegen naar de opmerkelijke keuze van Perkamenti. Degerfors IF was immers allerminst voor de hand liggend aangezien Aberdeen, Benfica, MSV Duisburg, FC Groningen en Norwich City de spits ook graag wilden overnemen. Nog die middag wordt Perkamenti in Degerfors gepresenteerd en spreekt hij tegenover de Zweedse media: ‘Ik heb een goed gevoel bij deze club. Ze hebben veel moeite gedaan om mij binnen te halen en de kans op speelminuten is hier groter dan bij de andere geïnteresseerde clubs’.
Het waren zinnen die zijn vader hem waarschijnlijk van te voren had in gefluisterd want Perkamenti was op die leeftijd allerminst spraakzaam en de andere clubs die voor hem in de rij stonden zeiden hem veel meer dan het luttele Degerfors. De Portugees had er logischerwijs nog nooit van gehoord, hij wist nog net waar Stockholm lag, maar daar was het ook mee gezegd.
‘Haha, tsja, als ik nu terugdenk aan die tijd zeg. Wat zat ik toen in een achtbaan’, vertelt de spits vandaag de dag. ‘Maar ik ben m’n vader nu zeker dankbaar. Toen was ik namelijk nog best wel naïef en argwanend af en toe. Ik dacht wel even te gaan slagen bij Benfica, maar dat sloeg natuurlijk nergens op, totaal niet realistisch ook. Ik had wel talent, daar ging het niet om, maar het eerste van Benfica was op dat moment gewoon te hoog gegrepen. Gelukkig zag mijn vader dat toen wel in, haha’.
Hij kijkt er nu met een glimlach op terug, spreekt er al over in de verledentijd vorm alsof het een decennia geleden is, maar in feite is de striker nu pas twee jaar ouder. 21 jaar, maar al een hoop meegemaakt. Als klein jochie een balletje een balletje trappen op de boulevards van Lissabon en nu de topscorer van de nummer 2 van de Superettan met 12 goals.
Als we hem vragen naar zijn drijfveer en voorbeelden, valt hij terug op waar zijn vader hem mee overhaalde. ‘M’n pa zei dat er veel Portugezen in Zweden een grote jongen zijn geworden. Hij noemde Rodrick San Xan, ‘Merche’, Samir Tomar, Fernando Trutti en Christín Olivévar. Daarmee wist hij wel de juiste snaar te raken moet ik zeggen. Dat waren toch wel gasten waartegen ik opkeek, en nu nog steeds trouwens hoor. Allemaal jongens uit de stad, op jonge leeftijd vertrokken, vaak nog jonger dan ik en nu naam gemaakt in de Allsvenskan. Rodrick (red. San Xan) woonde zelfs nog een tijdje bij mij om de hoek in Lisboa (red. Portugees voor Lissabon). Ik heb er volgens mij nog wel eens een balletje mee getrapt in de wijk. Geweldig dat we nu allebei in Zweden spelen’, aldus Perkamenti.
Twee van Perkamenti ’s voorbeelden: Samir Tomar (links) en Rodrick San Xan (rechts).
Zijn club Degerfors is mede dankzij hem hard op weg naar de Allsvenskan en dat was bij aankomst in Zweden toch wel het hoofddoel van de spits. De vraag is daarom of, mocht dat bereikt worden, dan een stapje hogerop in het verschiet ligt voor de Portugees. Perkamenti daarover: ‘Ik moet eerlijk zeggen dat me dat op dit moment nog niet zo trekt. Natuurlijk maken we met de club en ook ikzelf een goed seizoen door. Maar mochten we promoveren, dan voetbal ik het liefst met Degerfors in de Allsvenskan. Dat zou écht fantastisch zijn’, waren zijn woorden daarover.
Terwijl hij inmiddels een heldenstatus heeft in Degerfors en omstreken, mist hij ondertussen wel zijn ouders in Lissabon. ‘Ik krijg bijna nog elke dag brieven van ze, ze zijn zo lief voor me, soms pink ik dan nog wel eens een traantje weg hoor’. En ondanks dat hij zich de stoere zelfverzekerde frontman van Degerfors toont, heeft ook Perkamenti dus zijn gevoelige kant. Ooit terugkeren in Portugal en dan spelen voor zíjn Sporting is bovendien een langgekoesterde droom. ‘Dat is iets voor de toekomst, maar zou wel geweldig zijn. Voorlopig richt ik me volledig op Degerfors, daar valt immers ook nog genoeg te behalen. Als we kampioen worden en promoveren, word ik helemaal gek, dat weet ik nu al haha’, zo sloot hij af.
