Arna Jaäskens: ''Ongeloof en woede overheersen nu''.

Voor IFK Norrköping is het jaar 2015 begonnen als een regelrechte ramp. Gisteren werd in eigen huis verloren van Gelfe IF en daarmee is directe degradatie als nummer laatst van de Allsvenskan een feit. Het bewogen seizoen bleek te veel impact te hebben gehad op de spelersgroep en ook die nieuwe trainer Daknar kreeg de boel niet aan de praat. Dieptepunten stapelden zich op in 2014 met als grootste flaters de 5-0 negerlaag bij Halmstads BK en het toch ook het daarop volgende ontslag van clubman Laureijsen. Even was er het schokeffect toen de eerste wedstrijd onder Daknar werd gewonnen met 1-0 tegen IFK Göteborg. Maar daarna zette de ellende gewoon voort en van de laatste 8 wedstrijden werd er geen één gewonnen. 

Na afloop van de wedstrijd van gisteren werden de spelers weemoedig in de catacomben ontvangen door de pers. De ene naar de andere speler kwam niet uit zijn woorden en sommigen begrepen door het verdriet de vragen van de journalisten niet eens. Een speler die al sinds jaar en dag speelt in Södërtäljëvägën is Arna Jaäskens, één van de gebroerders en een jongen van de club. Hij gaf tekst en uitleg bij de teloorgang: ''Dit is een marteling, zo voelt het ook. Alles doet pijn nu, zowel fysiek als mentaal. Ik heb er weinig woorden voor, de supporters hebben dit niet verdiend, het bestuur niet, de hele club niet. Maar het moet blijkbaar zo zijn, zo heeft het blijkbaar moeten lopen dit seizoen, wij als spelers zijn schuldig, al hebben we er wel alles aan proberen te doen'', aldus de verdediger. Op de vraag welk gevoel nu overheerst, antwoordde hij luid en duidelijk. ''Voor mij op dit moment ongeloof en toch ook woede. Enerzijds snap je er niks van, hoe kan deze club met zulke goede spelers degraderen? Anderzijds ben je boos, vooral boos op jezelf, je bent volledig gesloopt maar staat opnieuw met lege handen'', waren zijn woorden.

Norrköping-trainer Daknar wilde trouwens niet voor de camera reageren na afloop van de wedstrijd. Hij nam een sluiproute naar de kleedkamer en vermeed zo de media. ''Die man zit nu ook stuk'', wist Jaäskens. ''Hem kun je niks verwijten. Hij heeft het lef getoond om na het ontslag van Laureijsen voor de groep te gaan staan. Toen ging het even beter en leek een frisse wind goed. Toch vielen we daarna weer snel terug in het oude patroon. Er werden dezelfde fouten gemaakt en daar word je ook vandaag weer keihard op afgestraft. We hebben allemaal gefaald en het heeft geen zin om de vinger nu naar één iemand te wijzen. Ik ga hier nog weken van wakker liggen. Een nachtmerrie, letterlijk en figuurlijk!'', zo sloot Arna Jaäskens snikkend af.